ZEKER ZONDER

Een voorstelling met pantomime als uitgangspunt. Elke dag worden in woonkamers denkbeeldige borden spaghetti opgepeuzeld. Hordes onzichtbare legers van 1000 man worden over sofa’s aangevoerd. Monsters worden verslaan vanonder het bed. Kinderen spelen elke dag op een pantomimische manier. Want alles kan in dit spel, de grootste draak kan in de kamer staan of met gemak sta je te praten met een oermens. Maar op een dag houdt dit spelen op. Dan is het niet meer cool, of toch een beetje kinderachtig. 

Ook in theater wordt deze manier van spelen vaak als tenenkrullend ervaren. Bij pantomime denken we aan wit geschilderde gezichten en streepjestruien. Flashes van Frans saai straattheater, een gedateerde Marcel Marceau die komt binnen waaien en je net niet doet steigeren… Want te gestileerd, theatraal in de slechte zin van het woord, een beetje pathetisch. Toch…?
Kan pantomime hedendaags werken? En hoe kan je het inhoudelijk inzetten, kan het vandaag een statement zijn? En kunnen we kinderen dan toch dat zetje geven om te blijven spelen in de onzichtbaarheid?